معرفی وبلاگ
سلام:بازدیدکننده گرامی برای حمایت ازتولیدات داخلی حتی الامکان ازخریداجناس خارجی پرهیزکنیددراین وبلاگ سعی می شودراه کارهای مناسب برای تقویت نیروی تولیدی این مرزوبوم ارائه گرددایده های شماعزیزان راجهت به قدرت رسیدن تولیدات وطن پذیراهستیم دریغ نفرمایید باتشکرمدیروبلاگ
دسته
توليد ايراني-افتخار جهاني
آموزش طراحي قالب براي تبيان
حمايت ازاقتصاد،كاروتوليدملي
لينگ دوستان
لينگ دوستان
لينگ دوستان
لينگ دوستان
آرشیو
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 497832
تعداد نوشته ها : 163
تعداد نظرات : 7
 حمايت از توليد ملي  حمايت از توليد ملي

ما می توانیم


ذائقه ایرانی ، کالای ایرانی


تولید ملی
Rss
طراح قالب
GraphistThem273

كشورهاي غربي با دنبال كردن سياست  تحريم اقتصادي ايران، به دنبال افزايش هزينه‌هاي توليد كنندگان داخلي هستند و برخي سياست‌هاي اقتصادي در حال انجام در درون نيز در حال افزايش هزينه‌هاي توليدكنندگان داخلي و كاهش انگيزه‌هاي توليد داخلي است. كاهش انگيزه‌هاي توليد داخلي در كنار افزايش هزينه‌هاي توليد توسط سياست‌هاي اقتصادي خودي و خارجي،  دقيقا همان نتيجه‌اي را مي‌دهد كه تحريم‌كنندگان ايران به دنبال آن هستند.

به گزارش «تابناك»، اگر بخواهيم از اثر تحريم ياد كنيم، بايد به گرانتر شدن ارزش واردات اشاره كنيم، به گونه‌اي كه قيمت هر تن كالاهاي وارداتي از سال 85 تا سال 90، نزديك به 74 درصد افزايش يافته است.

بنا بر اين گزارش، نكته بسيار مهم اين كه واردات در سال 89 نسبت به سال گذشته، از لحاظ وزني 12 درصد كاهش و در عين حال، 64 ميليارد دلار براي ايران هزينه داشته، حال آن كه هزينه واردات در سال 88، 55 ميليارد دلار براي ايران بوده است؛ به بيان ساده‌تر، با وجود كاهش 12 درصدي وزن واردات، مي‌‌بينيم وارداتي كه كمتر از سال پيش بوده، يازده ميليارد دلار گرانتر از سال قبل شده و اين چيزي جز اثر تحريم بر گران شدن واردات نيست، چرا كه در شرايطي كه تحريم تكنولوژي هستيم، نمي‌توان گفت كه تكنولوژي برتري را وارد كرده‌ايم و از اين ناحيه، واردات ما گران شده است.


کشورهای غربی با دنبال کردن سیاست  تحریم اقتصادی ایران، به دنبال افزایش هزینه‌های تولید کنندگان داخلی هستند و برخی سیاست‌های اقتصادی در حال انجام در درون نیز در حال افزایش هزینه‌های تولیدکنندگان داخلی و کاهش انگیزه‌های تولید داخلی است. کاهش انگیزه‌های تولید داخلی در کنار افزایش هزینه‌های تولید توسط سیاست‌های اقتصادی خودی و خارجی،  دقیقا همان نتیجه‌ای را می‌دهد که تحریم‌کنندگان ایران به دنبال آن هستند.


به گزارش «تابناک»، اگر بخواهیم از اثر تحریم یاد کنیم، باید به گرانتر شدن ارزش واردات اشاره کنیم، به گونه‌ای که قیمت هر تن کالاهای وارداتی از سال 85 تا سال 90، نزدیک به 74 درصد افزایش یافته است.

بنا بر این گزارش، نکته بسیار مهم این که واردات در سال 89 نسبت به سال گذشته، از لحاظ وزنی 12 درصد کاهش و در عین حال، 64 میلیارد دلار برای ایران هزینه داشته، حال آن که هزینه واردات در سال 88، 55 میلیارد دلار برای ایران بوده است؛ به بیان ساده‌تر، با وجود کاهش 12 درصدی وزن واردات، می‌‌بینیم وارداتی که کمتر از سال پیش بوده، یازده میلیارد دلار گرانتر از سال قبل شده و این چیزی جز اثر تحریم بر گران شدن واردات نیست، چرا که در شرایطی که تحریم تکنولوژی هستیم، نمی‌توان گفت که تکنولوژی برتری را وارد کرده‌ایم و از این ناحیه، واردات ما گران شده است.

این رویداد در کنار افزایش هزینه‌های متعدد که بر تولید کننده داخلی سوار شده، سبب شده  است، تولید کنندگان داخلی حاضر نشوند، همان وزن کالاهای وارداتی سرمایه‌ای و واسطه‌ای را که پیشتر وارد می‌کرده‌اند، خریداری کنند تا هزینه‌های دیگری را بر دوش خود بگذارند.

این گزارش در ادامه می‌آورد، جذابیت واردات کالاهای مصرفی هم به دو علت است؛ یک این که تولید کننده داخلی در رویارویی با افزایش هزینه‌های تولید و گرانتر شدن واردات، به جای آن که به واردات کالاهای واسطه‌ای و سرمایه‌ای بپردازد، واردات کالاهای مصرفی را برمی‌گزیند، چرا که می‌تواند در هزینه‌های تولید قرار نگرفته و در شرایط رکود تورمی، محصول مصرفی را گرانتر از آنچه خریداری کرده است، بفروشد.

از سویی، دولت به جای آنکه با صرف هزینه‌ از تولید داخلی حمایت کند، می‌تواند از راه واردات، کالاهای مصرفی مردم را در اختیار آنان گذاشته و افزون بر آنکه هزینه نیز متحمل نشده است، درآمدهای گمرکی نیز به دست آورد؛ این دقیقا همان چیزی است که سبب می‌شود، سود تولید کنندگان و دولت در واژه‌ای به نام «واردات» منطبق شود.

همچنین نباید از یاد برد که بهره‌وری ناشی از تفکر بوده و وابستگی، تفکرکش است. پیشروی در وابستگی با خرید بیشتر محصولات تکنولوژی از غرب، قدرت تفکر تولید کنندگان داخلی را خواهد گرفت و این سبب می‌شود که به رغم این که به سمت واردات کالاهای سرمایه‌ای برویم، بهره‌وری و بازدهی نداشته باشیم.

باید گفت، در هر حال، راستای شوک درمانی با رونق تولید داخلی متضاد است؛ بنابراین، اگر می‌خواهیم گام نخست را در رونق تولید داخلی برداریم، باید از افزایش هزینه‌های تولید داخلی خودداری کنیم. اکنون می‌پرسیم چرا؟
در پاسخ باید گفت، در شرایطی که در تحریم تکنولوژی هستیم، عملا امکان واردات محصولات تکنولوژی‌بر نیست و از سویی، به علت گرانتر شدن واردات و هزینه‌های داخلی، انگیزه‌های افزودن هزینه‌های دیگر بر تولید کننده داخلی وجود ندارد. همچنین به فرض این که کالاهای واسطه‌ای پیشرفته وارد کنیم، از آنجا که به سمت وابستگی بیشتر رفته‌ایم، به سوی تفکرکشی حرکت کرده و ناچاریم، همواره برای گسترش و اصلاح تولید از خارجیان کمک بگیریم.
www.tabnak.ir
 
جمعه بیستم 5 1391 10:31 بعد از ظهر
X